فکر می کنید عمر "بودن" های آدم های اطرافتان چقدر است؟
این " بودن " ها تا کجا و کی ادامه دارد؟
من که به این نتیجه رسیده ام آدم ها، بودنشان تابع مقتضیات و شرایط است! هر چقدر هم که خودشان از بودنشان مطمئن باشند هر چه قدر که تو از بودنشان اطمینان داشته باشی، این بودن، تابع شرایط است.
آدمها را باید دوست داشت، ولی چیز مهم این است که یادم بماند: " بودن " آدم ها موقتی است.
عمر این "بودن" ها بنا به شرایط ممکن است چند سال باشد یا چند ماه یا چند روز !
آدمهای بسیار اندکی اند وقتی می گویند" من در کنارتم ! " در هر شرایط کنارت می مانند و جا نمی زنند!
این در هر شرایطی یعنی هر شرایطی که "خودشان" دارند و هر شرایطی که " تو " داری!
بیشتر وقت ها کمی که شرایط آدمها ، متفاوت شود و یا شرایط تو فرق کند، این بودن ناگهان رنگ می بازد و یا خییییلی بدتر محو و نابود می شود. تبدیل به "نبودن" می شود!
و تو چون همیشه می دانستی و می دانی که این "بودن"ها همیشگی نیست، همواره سعی کرده ای که محکم باشی، به هیچ دختر و پسری وابسته نباشی، روی پاهای خود بمانی، بار خود را بر دوش بکشی، خرج خودت را بدست بیاوری و تلاش کنی و کار کنی و کار کنی! از هیچ کس توقعی نداشته باشی حتی از نزدیک ترین کسانت! سعی می کنی افکارت را ، تنهایی هایت را،آرزوهایت را ، دلتنگی هایت را با کسی که می دانی برای همیشه در کنارت نیست، قسمت نکنی!
ها ,شرایط ,کنی ,تو ,بودنشان ,شرایطی ,بودن ها ,هر شرایطی ,این بودن ,و کار ,شرایط است
درباره این سایت